Ութերորդ օլիմպիական խաղերը մարմնավորում էին Պիեռ դե Կուբերտենի տեսլականը աշխարհի ամենամեծ մարզական իրադարձության   մասին և նրա շատ գաղափարներ ցայսօր  մնում են արդիական:

1921 –ին  թոշակի անցած Կուրբերտենը,  ՄՕԿ-ի  գործընկերներին ուղղած  նամակում, խնդրել է, որ կատարեն իր վերջին ցանկությունը.  <<  ... իմ հայրենի Փարիզին  շնորհել 1924թ.  օլիմպիական  մայրաքաղաք >> :

Իրականում, ժամանակակից օլիմպիական խաղերը վերակենդանացնելու նրա սկզբնական դրդապատճառը  հույսն էր, որ իրադարձությունն ինքնին կարող է փառք բերել իր երկրին: 

1915թ. 52 տարեկանում, ՄՕԿ-ի կենտրոնակայանը Փարիզից չեզոք Շվեյցարիայի Լոզանի անվտանգ ափեր տեղափոխելուց հետո, նա  չեղյալ է հայտարարել նախագահական պարտականությունները և հպարտորեն  կրել է ֆրանսիական բանակի համազգեստը՝ ի պաշտպանություն իր ազգի, առաջին համաշխարհային պատերազմում: 

1924թ. հունիսին վերադառնալով Փարիզ, նրա սիրտը լիքն էր զգացմունքներով, ուղեղը ՝  մտքերով, թե ինչի է հասել և ինչ է պատրաստվում թողնել: 

Հայրենասերի հպարտությամբ  հավատում էր, որ Փարիզը` աշխարհի անվիճելի մշակութային մայրաքաղաքն է, անմահության վերջին դրոշմը կդնի իր կենսագրության  վրա և սպորտի միջոցով բարեկամության ու  խաղաղության համաշխարհային շարժումը մշտական կլինի:  

Մեկ տարի անց, Պրահայում հրավիրված  ՄՕԿ-ի համագումարում,  բարոնը բարձրացել է  ամբիոն և կոչ արել գործընկերներին շարունակել  իր աշխատանքը:  

Հրաժեշտի ժամանակ Կուբերտենը  մի շարք նախազգուշացումներ է արել  գալիք վտանգների մասին: Դրանց պաշտպանության սկզբունքներից գլխավորն այն է, որ խաղերը որևէ երկրի կամ  ռասայի սեփականությունը չեն, և որ դրանք ընդհանրապես չեն կարող մենաշնորհվել որևէ մեկին:  

Բոլոր մարդկանց և  մարզաձևերին պետք է վերաբերվել հավասար՝ առանց հասարակական կարծիքի տատանումների կամ քմահաճույքների:

Այսօր  էլ  Կուբերտենի  ուղերձը կրում է բարոյական անմիջականություն, որն արտացոլում է նրա օլիմպիական տեսլականի հավերժական որակները, որոնք Փարիզն ու Ֆրանսիան էին և կրկին ունեն  մարզական տոն անցկացնելու բացառիկ հնարավորություն: